کاوش موضوع کشت بافت

کشت بافت و کشت یاخته به همراه روش‌های مهندسی ژنتیک سه ستون فناوری زیستی به‌عنوان یکی از دانش‌های پیشرفته جهان به‌شمار می‌آیند. با علم به این موضوع که هر یک از یاخته‌های گیاهی تمایز نیافته توانایی تبدیل‌شدن به گیاه کامل را دارند، دریچه‌ای تازه پیش روی دانشمندان و پژوهشگران علوم زیستی از جمله پزشکی، کشاورزی و داروسازی گشوده شد، به نحوی که در مقایسه با روش‌های اصلاح سنتی گیاهان، تسریع قابل ملاحظه‌ای در مدت زمان اجرای برنامه‌های اصلاح‌نژادی به وجود آمد و امکان انجام تلاقی‌های میان‌جنسی را نیز فراهم نمود. علاوه بر این نگهداری ذخایر توارثی، تولید گیاهان عاری از ویروس و تولید گیاهان هاپلوئید از جمله کاربردهای مهم دیگر کشت بافت و یاخته گیاهی می‌باشند. کشت بافت، رشد بافت‌ها یا یاخته‌ها به صورت جداگانه از جاندار است. این کار معمولاً با استفاده از محیط کشت مایع، نیمه جامد یا جامد (مانند محیط کشت براث یا آگار) انجام می‌شود. کشت بافت به کشت یاخته‌ها و بافت‌های حیوانی اشاره می‌کند. در اصطلاح اختصاصی‌تر از این اصطلاح برای کشت گیاهان استفاده می‌شود. اصطلاح «کشت بافت» به وسیلهٔ آسیب‌شناس آمریکایی مونتروز توماس باروز، ابداع شد. روش‌های کشت بافت مبتنی بر دو مرحله تمایززدایی و تمایزیابی است که انجام هر یک از این مراحل به شرایط خاصی نیاز دارد و باید در محیطی عاری از هرگونه آلودگی صورت پذیرد که گاه باعث افزایش هزینه تولید می‌شود. با این وجود مراکز تولیدی سالیانه میلیون‌ها نهال و گیاه مختلف را از طریق روش‌های ریزازدیادی به بازار عرضه می‌کنند و فراورده‌های زیستی متعددی نیز با استفاده از روش‌های کشت بافت تولید می‌شوند. هر کدام از گیاهان بر اساس پروتکل‌هایی که معمولاً به روش آزمون و خطا به دست می‌آید برتی رشد به بسترهای خاصی احتیاج داشته که میزان مواد معدنی، آنزیم‌ها و ویتامین‌ها در هر کدام متفاوت است. کشت بافت در یاخته‌ها انسانی و جانوری به منظور پیوند بافت‌ها یا اندام‌ها، تولید و استخراج برخی مواد مؤثره یا کارهای پژوهشی انجام می‌گیرد.... بیشتر در ویکی پدیا